Tuesday, November 19, 2013

ЗЛОБНИ ТВИТОВИ Vol.2



Одамна не сум напраила рифреш на злобните твитови (Mean Tweets) од шоуто на Jimmy Kimmel, а не е фер коа мене толку ме смеат да не раширам понатаму. Блог-постот кој ги содржи првите три видеа од серијалот можете да го најдете овде, а сега продолжуваме со последните три. 
За потсетување, светски познатите од светот на шоу бизнисот ги читаат злобните твитови кои обичните твитерџии ги пишуваат за нив.


Vol.2-Mean Tweets е составен од селебритис, мјузик едишн, и NBA едишн. 
3...2...1...врзете појаси и почнете да урлате од смеење :)









Thursday, July 25, 2013

Градот урнисан



Пак ме боли Скопје. Пак ме боли на далечина и пак ќе го јаде тастатурава.
Ах, да... и пак ќе кажете која си ти од Аризона да кажуваш како треба?! Ама погодете што??
Баш ми е гајле. Коментарите се исклучени,  а вие можете да си пишете ама што ви душа сака по вашите ѕидови и фејсбук гето-групи.
Оваа е МОЈ блог!
Ито како што ова беше МОЈ град! Мое Скопје, за кое НИКОЈ и НИКОГАШ нема да може да ми го одземе правото да го оплакувам! А не сум ни сама.
Многу сме... Сепак ни тоа не ве сопре да си го остварите правото кое САМИ си го дадовте. Да го уништите!
Не знам како вие растевте, ама ние растевме у кино Бамби и Култура кои ги силувавте и направивте парада на кич со штитови и копја.
Не знам каде се собиравте вие после школо, ама ние имавме Аеро Клубче карши Јосип Броз со еден куп урбани цури у старки и фармерки.
Гајле ми е дали по дома чувавте римски стубови до телевизорот со миље, ама во овој град МНТ беше и уште е  ултра-модерно архитектонско здание кое го запустевте за да ги наредите гоблените поред Вардар.
Водно беше душата над градот, заедно со водњанци пред да дојдете  и да ги насадите вашите розеви торти со коринтски стубови, китнести капители со розети и базени за да гледате одозгора.
Немаше клошарчиња (такозвани љаксиња, по скопски) у поршиња, ама имаше скопски фино васпитани дечки.
Имаше Скопски Фестивал и Мајски Оперски, а не Бугарски Турбо Фолк у парк.
Ретко кој идеше на тенис у Недела, како вие со Вилсоните и Ла Коста маичките, ама нас не растеа на тениско и у драмски, каде ја учевме душата на градов од Славе Биљбиљ и Крап.
Да, и тоа знам...ништо не ви значат вас тие имиња. Затоа и боли што сакате пепел да сторите се што не се совпаѓа со вашииот ментален склоп кој досега до преку оградата на комшијата.
Ја знам и вашата агонија и непроспани ноќи мечтаејќи да станете некој и нешто во овој град еден ден. Aма премногу горчина сте насобрале бре дечки! Не отрвувте со сиот тој отров што сте го собирале со години.
Зошто баш Скопје?
Зошто не си направивте свој Лас Вегас  некаде каде е празно и запустено?

100 пути боље ќе ви пројдеше и ќе оставевте само ваш белег каде немало ништо предходно. 
Од толку пространи паланки дојдовте овде да градите за да срушите едно минато кое вам не ви припаѓало?
Премлада сум за да се сеќавам, на Скопје пред и по земјотрес и можам само да замислам колку па нив ги боли.
Како да ви кажам дека кафето на Ленинова, која сте ја прекрстиле у Аминита уотевер у грло застанува?
Како да ви кажам дека Ленинова не е единствено вашиот комплекс од комунизам, туку Скопска прича?
Како да ви се објасни дека дрвата на Бристол се приказни за илјадници животи, ноќи непроспани и солзи исплакани?
Како да ви објаснам што значи да излезеш од Пионерски Дом Карпош и да гледаш и мирисаш липи, кога вие сте толку полни себе што си напраивте широка улица до работа за да шибате со лимузините?
Како да ви објаснат дека таа ваша работа кај што кроите планови да го ничкосате градов, беше нивната гимназија, каде се образуваа. Каде учеа како со култура се всадува душата на градот, која вие преку ноќ сакате да му ја земете?
Кој ли ќе ви објасни дека кич фонтаните и хорор-вртелешките што ги насадивте на плошдад,  НИКОГАШ нема да ја имаат душата на фонтана од Градски и вовчето во Луна Парк?
До бесвест античка историја копајте, митови плетете и  приказни везете околу вашите капии и споменици, ама нив НИКОГАШ нема да можете да им ја дадете душата на каменото мече и жената со кошница грозје во парк.
Ниедна грозна канделабра нема ги замени тополите и љубовните приказни под нив на Иво Лола Рибар.
Во 63-та го снајде земјотрес и се крена од пепел. Дали ќе има душа да се крене од фурија каква што сте вие, а го снајде неподготвен?
Расфрлавте гадости да лежат така како лешеви без душа.
Расфрлавте кич и го докитивте со простаклук.
Си изградивте спомен на сопствениот несвкус.
Го силувавте и пониживте како претепана жена, која после насилството ќе ја дотераат со лажни бисери за да сведочи како е се розово и не е страшно ако
малку паднеш по скали.
Само запамтете дека ни едно силување не поминало неказнето. Времето некогаш лечи, ама и рине по стари рани.
За да бидеш човек, треба да имаш душа, ум, приказни...
И за да направиш град треба да имаш култура, шмек, знаење, спомени и пак душа. Душа голема колку планина. Голема колку месечина од зад Водно.
Нашата спие под стариот Камени Мост. Оној од камен, а не од мермер.
Ќе лута како тинејџерка со свеќи околу Св. Димитрија на велигденска ноќ.
Ќе лелека за поглед од Кале надолу по Маршал Тито, преку железничка па се до Водно, без стотиците ругла кои ги насадивте.
Ќе сонува за еснафлукот со кој дишеше Дебар Маало, пред да го загушите со гадни натискани авети облечени у 
розево-жолти фасади.
Ќе бара топлина скриена меѓу дрвата во парк зошто тие ги штитат очите од вашите новоигзрадени чудовиша.
Ќе се најде чат-пат некое парче кое сте заборавиле да го оскрнавите, па да биде засолниште за скопските души.
Каде ќе оди вашата која го погреба градот и го урниса во паланка на невкус, простаклук и кич???
КАДЕ?
М?? 



Friday, July 5, 2013

Снежана - revealed

Дојде кај мене на гости еден ден Искричето, право од школо и рече: “Тете да ми помогнеш со домашното.” Отварам и во второ, како што си е редот им ја дале Снежана и седумте џуџиња за обработка.
 И вели: “Прочитај ја приказната, потоа погледни го дизниевиот филм и кажи зошто Снежана е добра и како се спасила од лошата кралица?“
 Не сум нафурана феминистка, ама пурпуров во мене цело време ми велеше дека е погрешно сето тоа што на Искриче и го ставам во глава, додека ја читав приказната.
 Чекајте бе браќа Грим?! Кој и да е од двајцата тој што ја напишал. Кочи бе брат Дизни?! Аман со пропагандава?!! Па кого консултитавте? За која жена зборите? Кои девојчиња имавте намера да ги воспитувате и што сакавте да им кажете со приказнава??
И почнав:
Знаеш тете, Снежана и не била така добра, кутра принцеза.
И: Зошто?? Па била облечена во партали и по цел ден чистела и се мачела откако мајка и умрела?!
-Да, ама никој на сила не ја терал тоа да го прави. Татко и се преженил, знаеш и богат бил... и дома имале слуги, ама она ете и покрај тоа глумела жртва, па се облекувала во партали и го рибала патосот пеејќи жални песни. Можела да оди на училиште. На електро на пример. Да прави нешто креативно и корисно како богата наследничка. Можела да се бави со мода и убавина, ако тоа ја интересира, ама одбрала да седи дома, да и се фрцка низ куќа на меќеата и да изигрува жртва. Толкава голема и способна девојка! Цел свет пред неа!
И: Да тете. Можела и пијано да свири и да прави концерти. ^_^
- Можела се што ќе замисли како секој млад, амбициозен човек.
И: Ама кралицата била лоша, сакала да ја убие и имала волшебно огледало :(
- Па така ни велат Грим и Дизни, но можеби само сакала да ја натера малава маза да порасне, да развие амбиција и да оди да успее во светот, а не само да се занимава со тоа колку е најубава и да посакува во бунарот да ја најде принцот и да ја ожени.
 И: Ама тете Снежана била добра, а кралицата лоша!
- Дали ти тете сметаш дека некој кој е добар, би можел да отиде во мала едвај скрпена куќа на 7 хендикепирани мали човечиња, кои очигледно имаат потешкотии во физичкиот развој и да ги завземе нивните кревети, додека кутрите во своја куќа спијат по фиоки и на дрвени столчиња?? Калицата била лоша зошто имала волшебно огледало за да и кажува дека е најубава на светот? Па реално гледано и убава е. И паметна, само некој не сака тоа да го видиме, за да не тежнееме кон идеалот на убави, паметни и амбицииозни, туку само кон идеалот убави.
Може огледалото на кралицата и било Фејзбук тете којзнае?? (се покикотивме)
Е сеа Снежево наше пак, од друга страна окарактеризирано како "добрата", зима и ги маѓепсува ли, ги дресира и бичува... кој ли ќе знае што, животинкиве да чистат, перат и рибаат, дур она се понаша како шефица. Кажуе кој што да работи, пее и се фрцка, за да на крајот го земе на себе сиот кредит за исчистената куќа на џуџињата. Да, да, погледни го филмот. На крај дури и ќе ги разбрка животинките кои вредно и служеа и ќе рече ЈАС ја исчистив куќата со задолжително треп-треп на крајот.
На крајот на тешкиот и напорен рударски ден, ќе малтретира со надзор колку и како секој да се мие со сапун, каде да седнат за вечера (барем да беше комплетна вечера а не таму некоја си блуткава чорба).
Јака подршка за сите тие силни дијаманти кои дома и ги носат џуџињата!
После извесно време, кога никој не обратил внимание на нејзиниот егзил (веројатно зошто на сите им било гајле), малата атеншн хор измислуе приказна дека наводно кралицата со магија сакала да ја убие во неколку наврати. Работава комбинација на Видовити Љубе, тетка Сабинче и БТР после полноќ. Класичен синдром на плиткоумна голд-дигерка (спонзоруша-како сакаш наречи го), која не поседува нешто квалитетно со кое би се истакнала во средината, па шири муабети како сите ја мразат, лошо и мислат и сакаат да ја видат несреќна. (Синдром широко застапен кај македонските искварцани ТВ водителки).
Пак никој не и обрнува внимание освен кутриве мали изманипулирани човечиња. Инстантно смислува сценарио и одглумува жртва на убиство. Жртва е клучниот збор тете. Тоа е оружјето на плиткоумните манипулантки, ретко забележано од околината.
 Добива дисплеј од стакло од сироткиве џуџиња, се пушта муабетот за кутрата мала убавица, а она чучи и чека. Синки турбо-фол певаљка избркана од Големиот Брат, што чека ред за втор круг гласање. Она е душата напатена, се дур не дое оној со коњот и наметката и на прв залап, паѓаат сите маски. Стануе му се качуе на коњот и чао џаци!
Одеднаш, џуџињата можат сами, кралицата не ја интересира, животните од шумата можат да изгинат од изнемоштеност. Анима Мунди нека се грижи за нив и такто и нека прави што сака. Она е кралицата сеа. Mission accomplished.
Сонот на убавицата е реализиран!
Толку.
Утредента се јавија кај сестра ми со барање тетка и на Искра да дое на разгвор кај школскиот психологот, за признание позади затворени врати, далеку од ушите на децата.

(...а во меѓувреме пералната сеуште врти мозоци на центрифуга)

Friday, April 12, 2013

А твитна некој?


Еднаш го слушав на телевизија Аштон Кучер (навлечен Твитер-селебрити) како бил на Твитер-рихаб, па сам себе се ограничил на 6 твита дневно. Тогаш уште бев чиста па си викав: "Шо се фолира бе крелево?"  
И така све почна...
Тргнав по Аштона, тоа секси копиле, па нагазив на феноменот Македонска Твитер заедница. Фино лепо и концизно опишана кај кај Медо на Здраворазумен хејтеризам
А бе како морски ветер дојде после Фејсбук преполн со сликите од свадбата на вујна и на другарка ти, патетиките од Семе Синапово што ги постнала професорката од средно и... да, лајкови, кисЧИЊА, поукнувања и поздравЧИЊА.
И имаш: Еј!! Твитер е друга приказна дечки!!
Нови луѓе кои одушевуваат во 140 карактери. Дечки и цури кои со неколку зборови ќе те стават во мисла неколку саати, па и денови. Хипстери, интелекуалци и уметници позади аватари, на кои не им е битно кој како изгледа се додека има што да каже, да твитне нова добра трака која сеуште нема ни неколку стотин
и прегледи на Ју Тјуб. Тотално необременети со стереотипи, ама опседнати со креирање неконвеционалности и авангарден пристап кон огласување мисла по социјални мрежи и блогови.
Потонав во следење интелектуални дебати, се изгубив низ линкови на добри рецензии, урлав од смеење на интелигентен хумор и општествена сатира. Издржани тролања кои имаат тежина да заболат до коска, а упатени на вистинска адреса. Се губи потребата да читаш медиокритетски новинарски записи кога таму ќе најдеш линкови до совршено срочени блогови и анализи. Не можеш да престанеш да откриваш и заследуваш ликови кои потоа едвај чекаш да твитнат, зошто како на зависник ти се потребни тие интелектуални дразби. Онакви неконвенционални и интригантни какви одамна нема на телевизија и во весник, а по кои сме мртви гладни.
Така сите почнавме нели???

Е после се случува она чудното. Разводнувачкото. Неодоливо потсетува на она како ни се разводни државата, општеството и нацијата во последниве 20-тина години. Дали како и кај државата и Твитер стана провокација за оние новокомпонираните кои мораат сѐ да пробаат и видат, за да сотрат уште еден од коплексите? Затоа што тоа е новото за кое се зборува нали?
Дали на влијателните (оние вистинските) им досади? Дали ја предадоа борбата пред налетот на оваа фурија? Дали медиокритетот е вирус од кој нема куртул?

Секој ден сѐ повеќе "Твитерџии", а сѐ помалку твитови. Плиток хумор и тролање без крајна цел. Мизерни хејтања само поради чувството на "ај ем спешл енд смарт" и има на глава да ви скокам пошто ми се може преку Твитер. Гифови и сликици за у школски споменар и нормално кисЧИЊА.
Да. Cекој може да бира кого ќе следи, ама тајмлајн си врти 24/7 сосе целата интеракција. ТЛ е како друмска кафана пред затварање. Колку повеќе хејт и плиткоумен вулгаризам, толку повеќе ретвити, кои ти изрипуваат од сите страни.
Излегоа најдегутантните и напростачките хаштагови, кои ни во лудило не можат да се замислат. C
ѐ со една цел; 5 минути спот-лајт и лечење лични фрустрации.
Оној убавиот МК Твитер, беше и е ризница на умни хаштагови, кои се развиваат во совршено ср
очени мисли, софистицирана непристојност, џентламенски дискусии и насочен критицизам. Зборовите, гласовите и буквите таму си ја имаа сета своја луцидност и фасцинантност по која тежнеат. 
И ете пак само се прашувам, а одговори немам. Си пуштам пурпур во етер, и не... Не се правам паметна. Сите сме улетале у "понела ме атмосфера" моуд, на еден или друг начин, у кафана или на Твитер. А и коа тврдиме обратно се лажеме.
Ама мене пусто некако ме боли Твитер, па сеа си удирам шамари, зошто такви какви што сме ние македонците у налет на атмосфера заебуеме цело општество, држава, школски системи, морални вредности, новинарството...ју нејм ит, а не па Твитер.
Така и ова веројатно ќе се тури по ѓаволите ако не му се врати силата у последен момент. Никој не треба да не освести, поготово не некоја си Прп од среде пустина, туку секој сам себе. Зошто и тоа како знаеме да срочиме мудрост у 140 карактери. Коментари и критики кои допираат до ЕУ и политичкото раководство на државава. Пингови кои ги провоцираат и највоздржаните како оној на Бетмен до Филе. Хумор кој ќе го препишуваат на FB, а не плиткоумен хејт кој ќе го увезуваме од таму некаде.

Не сме до толку тапа...а и 
ако бевме, некој ќе твитнеше за тоа, нели???



Saturday, March 9, 2013

ПРОКЛЕТИ ДА СТЕ! (писмо од дијаспора)


   Феникс, Аризона и убава сончева Сабота. Си купив ново ауто па се возам, мерак пусти. Ден како створен да бидеш среќен. Секаде наоколу гледам саде безгрижност, убавина, насмеани луѓе, полни продавници и паркови. Деца, млади, стари, кучиња и музики од коли и кафичи. Одеднаш како спотерана од ненајавена клетва притискам погрешно копче и случајно самата се пушта. Погрешна музика, во погрешно време. Антологија на македонски народни песни. Ја оставам и си возам така, а мозоков почнува со 100 на саат. Прелетува од запад кон исток и обратно за на крај да се помрачи, да му стемни... и тогаш се на што можам да мислам и се што ми ѕвони во главава е:

ПРОКЛЕТИ ДА СТЕ БЕ!

И ТИ
И ТИ #БЦ
И сите вие кои од позиција на моќ гледате и молчите, а можете да смените ако сакате

ПРОКЛЕТИ ДА СТЕ!

- за тоа што срцево ме боли за брезите во Тафталиџе
- за  сите пропуштени кафиња и утрински матинеа со другарки
- за сите книги на кирилица кои останаа непрочитани
- за сите зајдисонца во Дојран неовековечени
- за сите мрзаулци кои не сум ги видела во Маврово
- за ѓомлезето во Лескоец што ќе го пропуштам
- за крвта што не ја дарував кога за болно дете беше потребна
- за ајварот по пошта испратен
- за пијано концертот на внука ми кој го пропуштив
- за сите подароци спакувани во пакети како надомест на љубов
- за сите свадби на кои не отидов
- за сите деца родени што ги сакам, а за за кои ќе бидам само тетката од Америка
- за сите сарми неизедени
- за секоја солза на мајка ми
- за секоја воздишка на татко ми
- за  улиците на Скопје кои нема да ги распознавам
- за секоја празнина во реченица и збор македонски на момент заборавен
- за прошетките со кучиња на Вардар
- за Охридските лета што ги пропуштам
- за медаљата на внук ми од европско што не ја наздравив
- за тапите погледи на Американците и прашањата дали Македонија е вистинска земја
- за секое вино калифорниско, наместо црно Тиквешко
- за секое дете кое сонува да се качи на брод и да не се врати дома никогаш повеќе
- за цвеќето што на гробот на баба ми не го положив
- за утрата кои мирисаат на Старбакс наместо на свежо турско
- за тоа што син ми сонува на англиски
- за соништата со ресцветани дрва на "Гоце Делчев"
- за сите чиз-кејкови наместо баклави
- за сите комшии недојдени на кафе ненајавени
- за сите барови наместо меани
- за пропуштената изложба на татко ми
- за сите ноќи непроспиени и временски разлики непремостени
- за сите претстави  во Драмски неизгледани
- за сите млади луѓе кои ми завидуваат и веднаш би се смениле со мене
- за личната карта што дреме во "Беко" зошто друг не може да ја подигне
- за сите пропуштени пазарџиски муабети во Недела наутро
- за сите саати на Скајп поминати
- за месечината која ги нема истите сенки како кога изгрева од зад Водно
- за сладоледот од Палма и бозата од Апче неиспиена
- за хоризонт со палми, наместо ливади Лазарополски
- за сите мајки кои во болка се гушат, а велат-добро е, барем децата таму ни ги ценат
- за сите саати поминати во сообраќајни метежи на големите раскошни автопати
- за децата кои коски оставаат во хотелски кујни за лап-топот што дома ќе го испратат
- за сите ноќи непроспиени во борба за стипендија и надеж дека ќе останат
- за сите сонливи погледи кон авионите чезнеејќи за денот кога ќе ги јавнеме накај дома
- за тоа што лажете дека ве боли што многу млади си отидовме
- за тоа што не сте кабает ни да не преброите да видите колку сме
- за тоа што ви требаат места за вашите, па ги туркате со сила и тие малку што останаа
 
И за илјадници болки кои можат да се редат во недоглед од стотици расфрлани точки низ белиов свет. Неми крици од празни куќи во Лондон, Перт, Њујорк, Берн, Париз, Чикаго...
Ајде излезете сега пак на избори!
Сега тоа е најважно нели?!
Поважно е кој од која партија пребегал, отколку сите научници, инженери и генијални уметници што ги откорнавте и бесплатно им ги подаривте на светот. Немате време да не броите, зошто сега ливчиња имате за броење, ленти за сечење, бирократија за запослување, предавници за гонење, патриоти за промовирање и медиокритети за глорифицирање.
Така било така и ќе остане.
Нам ни останува да сонуваме за брезите во Тафталиџе. Сон за убавина.
С
он како утеха
дека барем тоа што НЕ сонуваме единствено за гола моќ, е она кое сеуште не прави луѓе.
  
 
(текстот е намерно напишан со измешан скопски сленг и литературен македонски со примеси на македонско-дијаспорски говор)
  
 

Thursday, February 14, 2013

Не е бачко лесен животот на Твитер ако си славен

За разлика од нашите "селебритис" оние преку барата го почитуваат Твитер, сосе сите прос и конс што си ги носи.
Сфатиле луѓето дека убавината на Твитер е да знаеш да си се смееш сам на себе :))